Oh Canada

“Ha daar hebben we onze zwerver”, waren Jans woorden op het moment dat ik uit de Greyhound stapte in Edmonton ruim 6 weken geleden alweer. En een zwerver voelde ik mij ook wel enigszins. In de voorafgaande dagen had ik niet minder dan 72 uur aan boord van verschillende Greyhounds gezeten, zonder telefoon en dus ook zonder muziek nog wel. 4 nachten aan boord van een bus doorbrengen is goed voor het budget van een backpacker, maar voor de rest is het niet echt goed voor je. Het leuke van met de bus reizen is dat je wel veel te zien krijgt onderweg, en hoewel dat op het eerste stuk tussen Chicago en Minneapolis nog niet echt het geval was, werd de omgeving hoe verder ik naar het westen kwam steeds mooier en was het prachtig om te zien.

Het eerste stuk van de trip was overigens ook wel leuk om mee te maken. Met temperaturen van -25, alles wit en koud, waande ik mij net als Jack Reacher in een van de thrillers van Lee Child. De laatste boeken die ik van hem net had gelezen zat Jack ook ongeveer rond deze tijd van het jaar in barre omstandigheden in de sneeuw in Noord-Amerika, en dat werd voor mij nu in ieder geval erg levendig. Vooral als Jack weer eens in de snijdende kou moest lopen van de ene naar de andere plek. Die snijdende kou ken je pas als je ook echt daadwerkelijk in die kou staat. En ja het is inderdaad alsof ze met messen in je benen steken. Mijn originele plan om vanuit Fargo niet verder met de bus te gaan, maar vanaf daar direct de grens met Canada over te gaan door te liften viel dan ook al vrij snel in duigen. Ik heb wel geteld 20 minuten geprobeerd te liften voor ik helemaal verkleumd was en nog geen enkel contact had gehad met een chauffeur die mij eventueel mee zou willen nemen. Vandaar dan maar het idee om met de bus te gaan.

Onderweg stopte de bus in allerlei kleine plaatsen waar je dan even snel bij een fastfoodketen eten naar binnen kon werken voordat de bus 15 minuten later weer vertrok. Midden in de nacht stap je uit op een donker en verlaten terrein waar als enige vaak een 'Convenience Store' aanwezig was. Het is super Amerikaans, je kent het allemaal van de films, de belletjes aan de deur die rinkelen als je naar binnen stapt, de verveelde blik van degene achter de toonbank die daar zit omdat er nou eenmaal niet veel beters te doen is. Vrijwel elke keer moest ik bij het binnenlopen van zo'n convenience store aan Buddy Wakefield denken en zijn gelijknamige 'gedicht'. Hij zegt dan over het meisje achter de toonbank: "She has not been told she can definitely change the world", en dat gevoel krijg je inderdaad. Dat is ook niet erg, want volgens mij zitten de meeste mensen er helemaal niet op te wachten om de hele wereld te veranderen, maar wel treffend.

Uiteindelijk ben ik helemaal in het westen bij Seattle de grens overgegaan naar Vancouver en heb ik daar een dag rondgehangen. Een hele mooie stad aan het water, en de temperatuur was er aangenaam. Toen ik 's avonds nog een ommetje liep door een willekeurige woonwijk heb ik nog een 75-jarige man van de stoep geraapt die zo ladder was dat hij pal achterover viel. Binnen no time stonden we met een heel clubje om de man heen en moesten we vervolgens bijna een uur wachten tot een ambulance hem kwam oppikken omdat taxi's hem niet mee wilden nemen. Toch is de mentaliteit in Canada meteen heel anders. Dat merk je ook aan boord van de Greyhound. In Amerika staat hij ondertussen meer bekend als een ghettobus, getuige het feit dat ik naast minstens twee veroordeelde criminelen heb gezeten (die half Amerika door moesten om in een specifieke rechtbank te verschijnen) en achter een stomdronken gast die zijn buurvrouw zat lastig te vallen en de donkere buschauffeur zat uit te joelen. In Canada zat ik naast een lieve oma die mij bijna 6 uur lang alles heeft verteld van de geschiedenis van de gebieden waar wij door heen reden en mij bij het afscheid meegaf: "Have a good trip Sweetie".

In Edmonton begonnen vervolgens de weken waarbij ik thuis was bij Jan en Truus. Jan had mij al op de hoogte gebracht van het feit dat het volgende weekend een skitrip plaats zou vinden, maar Jan en Truus zouden Jan en Truus natuurlijk niet zijn als ze (met behulp van veel leugens overigens) nog een extra verrassing in petto hadden. Zondagavond stapten dan ook doodleuk Anna en Niek de keuken binnen want die hadden ook wel zin een skitripje. Het resulteerde in elk geval in een erg gezellige week met veel bij het vuur zitten ondanks de sneeuw, werden we niet warm van het vuur dan was er altijd nog de alcohol die de scherpe randjes van de kou er afhaalde, en uiteindelijk de trip naar Banff vanwaar we in de Rocky Mountains geskied hebben. De eerste dag heb ik vooral even geleerd hoe ik veilig moest vallen waarna ik op de tweede dag in de allerlaatste bocht van de afdaling gelukkig Anna nog inhaalde zodat die strijd voor de komende tijd beslist is.

Verder heb ik het hier heerlijk rustig aangedaan en krijg ik elke dag heerlijk eten voorgeschoteld. Met Anna heb ik nog een bezoek gebracht aan onze familie in Canada, dat was een erg leuke dag. Met dank aan Truus kan ik weer een boterham met hagelslag eten bij het ontbijt. Jan en Truus moeten natuurlijk gewoon werken, maar overdag zijn Tessa en Maxima er altijd om me gezelschap te houden. Daar omheen moet ik nog weleens met Jan mee naar zijn kantoor dat om de een of andere reden altijd in het bezit is van een bar met bediening en een tap. Toch zit mijn trip aan deze kant van de oceaan er nu bijna op. Omdat het zonde is om rechtstreeks naar Amsterdam te vliegen hebben Jan en ik nog een mooi slot van mijn trip in elkaar gepuzzeld. Morgenavond vlieg ik naar Oslo, waarvandaan ik een paar dagen later de boot naar Kopenhagen pak. Berlijn staat ook nog op de planning voor ik dan weer terug reis naar oud en vertrouwd Wezep.

Doe dus allemaal nog maar even wat je moet doen voor ik terug ben, want voor je het weet is het zover.