Keep calm, save a turtle!

Karumbe , het woord dat zeeschildpad betekent in het Guarani , en tevens de naam van de organisatie waar ik twee wekenlang vrijwilligerswerk doe om de bedreigde tortugas te beschermen . Dat houdt onder andere in dat je met elkaar de boel schoonhoudt. Ik ben dan ook net klaar met het schoonmaken van het ecologische toilet, de zwembaden van schildpadden en ons nederig onderkomen . Na de lunch ziet het er een stuk rooskleuriger uit en gaan we verschillende zeeschildpadden ontleden, met de onwijs sterke, rotte lucht die daarmee gepaard gaat . Oftewel, het kan niet op !

Verder mag ik niet klagen, het is geen zwaar werk, de dagen zijn niet lang en ik krijg er een hoop prachtige natuur , recht aan het strand, bij en een hoop gezelligheid . Samen met een stelletje uit Amerika en een stel uit Canada , een Belgische, een Argentijnse en een Uruguyaan (en alles wat er aan locals aan komt waaien) communiceren we in het half Spaans, maar voornamelijk Engels .

Niet alleen rondom het verblijf is er werk te doen, maar we gaan er ook vaak op uit, wat mij bij de eerste rondtocht al een souvenir opleverde voor de komende weken /maanden . Net na het fotograferen van een dode zeehond (ik heb ondertussen gelukkig ook een paar levende gezien), hopte ik met twee andere vrijwilligers van rots naar rots waarbij ik het presteerde om mijn knie in de punt van een zeer puntige rots te parkeren . Ik kon mezelf nog net bij bewustzijn houden, om vervolgens een uur lang, bloedend als een rund weer terug te strompelen naar Karumbe . Net wat voor mij. Gelukkig zijn de Canadese vrijwilligers eerste klas eerste hulp kenners en hebben ze mij goed geholpen en kan ik sinds kort weer zonder verband lopen.

Het voelt alsof ik al weken weg ben van huis, wat aan de ene kant een goed teken is, aan de andere kant voelen de komende zeven maanden daardoor ook nog erg lang, gelukkig ga ik daarvoor wel naar Jan en Truus. En elke dag gebeurt er wel weer iets moois, zoals gisteren tijdens mijn strandwandeling van meer dan 6 uur en ik getrakteerd werd op een ware dolfijnenshow van 10 dolfijnen die aan het springen en spelen waren .

Uruguay is heel anders dan Buenos Aires, wat ook niet anders kan omdat het hier een stuk rustiger is . Uiteindelijk ben ik toch nog vrij snel uit Buenos Aires vertrokken omdat ik in Karumbe kon beginnen . De laatste dag in Argentinie ben ik samen met een Deen en een Noor, die zakenrelaties waren van de vriend van Corien Koekkoek bij hen op bezoek geweest . De taxirit zou ongeveer een uur duren, maar het kostte ons bijna 2 uur . De arme taxichauffeur was aan het dwalen over (hobbelige) zandweg na zandweg en met name mijn Noorse reisgenoot had de moed al bijna opgegeven dat we ooit nog aan zouden komen, totdat we de juiste zandweg opdraaiden . Eenmaal aangekomen waren we de taxirit al snel vergeten, een prachtige locatie met heerlijk zwembad, een gigantische BBQ en gezelligheid hielpen daar geweldig bij.

Tussen Buenos Aires en Karumbé door ben ik in Montevideo geweest bij een vriend van Romano, Bruno . Hij woont in het huis van zijn ouders die ergens anders wonen, samen met zijn hond Gutierrez. Dit waren heel fijne dagen , hij pikte mij op van het busstation en het was meteen heel gezellig, hij kon veel vertellen over Uruguay en Montevideo, nam me mee naar zijn vrienden, naar een Murga, traditionele Uruguyaanse soort van dans, zang en cabaret . Gigantisch stadion, helemaal afgeladen, heel leuk om eens te zien . Hoewel ik moet zeggen dat ik die dag daarvoor in een klein plaatsje verbleef en gezang hoorde in de verte . Ik stapte naar binnen en daar waren 15 mannen aan het zingen en dansen uit volle borst. Achtraf hoorde ik dat dat dus voor een Murga was, persoonlijk vond ik dit zo a capella nog iets indrukwekkender.

Het feit dat Bruno kok is heeft er trouwens ook voor gezorgd dat ik ongeveer de hele Uruguyaanse keuken ondertussen heb uitgeprobeerd . Zelfs 10 minuten voordat ik met de bus vertrok stond Bruno er nog op dat ik een speciaal Uruguyaans gerecht probeerde . Het waren in elk geval erg fijne dagen . En het eten continueert . Drie keer per dag wordt er een maaltijd op tafel gezet waar je u tegen zegt . Ik sta elke keer versteld van de hoeveelheid voedsel die met name de Amerikanen naar binnenschuiven. Als ik al geen pap meer kan zeggen komen er vervolgens nog chocoladetaart , truffels en een soort van croissaints gevuld met dulce de leche op tafel . Ik kom in elk geval niet om van de honger .

Dat is ook de reden dat ik er voor nu een eind aan brei , want over een paar minuten wordt er lunch geserveerd… Bedankt wederom voor alle berichtjes, of appjes, het blijft toch fijn om een beetje te weten wat jullie allemaal aan het doen zijn !