De Sluipmoordenaar

Een koude sinterklaasavond in Nederland, terwijl hier de zon de hele dag al hard zijn best doet. Het is lastig voor te stellen dat 11.000 km verderop de stemming een totaal andere is dan deze op dit moment. Hoewel het de afgelopen week wel een beetje leek op Nederland hier in Uruguay. Regen, regen en nog eens regen. Dat betekent naast het feit dat alles nat en grijs is ook dat er eigenlijk helemaal niets gebeurt hier. Drie dagen zijn dan lang, vooral in ons houten huis dat ook van binnen niet echt droog blijft.

We zijn alweer anderhalve week verder en eigenlijk stond het op de planning dat ik gisteren zou vertrekken uit La Coronilla. Maar mede door de regen, en door de mensen hier, heb ik besloten om er nog een paar dagen aan vast te plakken. Zondag of maandag ga ik nu verder richting Brazilië. Morgen is er hier in de buurt een Seafestival waar we met een paar mensen naartoe gaan, dus dat is wel een goed excuus om er nog een paar dagen aan vast te plakken.

Als het niet regent, en gelukkig hebben we meer dagen zonder regen dan met regen gehad, zijn de activiteiten tot nu toe verschillend. Vorige week hebben we een tocht van 20 km gemaakt over het strand om te kijken of er dode dieren op het strand liggen. Als dat het geval is dan fotograferen we ze, meten we ze op en als het schildpadden zijn dan nemen we ze mee. Van de week hebben we trouwens ook een heuse haai aangespoeld op het strand gevonden. De dode schildpadden worden zoals ik al eerder vertelde in Karumbe aan een necropsie onderworpen. De lucht en de ellendigheid die vrij komt bij het opensnijden van een schildpad is soms zo heftig dat je bijna vergeet hoe sneu het eigenlijk is dat bijna alle schildpadden die wij hier vinden maximaal 20 jaar oud zijn, dit terwijl ze makkelijk 90 kunnen worden, ware het niet dat vrijwel elk schildpad die wij onderzoeken plastic in zijn maag blijkt te hebben. Het is lullig en zielig om te zien en om dan te bedenken hoeveel plastic er nog in de oceanen rondzwerft.

Naast deze wat minder prettige activiteiten hebben we gelukkig ook wat meer avontuurlijke activiteiten, zoals gisteren. Met een gigantisch visnet en allemaal gehuld in een wetsuit waardoor je bijna zou denken dat we professionals zijn, lopen we het water in om vervolgens 2 uur lang in het water te staan om te proberen een schildpad te vangen. Aan de ene kant voel je je best stoer zo tot je borst aan in het water, vechtend om overeind te staan in de golven. Aan de andere kant, wanneer je na 2 uur vissen met 8 man slechts 1 schildpad je net hebt weten in te drijven, blijft er van dat stoere gevoel niet zo heel veel meer over.

Afgelopen weekend ben ik met een Belgische vrijwilliger (Kelly), een oud Zweedse vrijwilliger (Jas) en een Uruguyaanse jongen (Ivan), die twee laatste zijn een setje geworden in Karumbe, eerst naar Chuy geweest, en daarna naar de geboorteplaats van Ivan, Treinta y Tres. Chuy is een grappig plaatsje omdat je midden in Chuy een straat hebt waarbij je aan de ene kant in Uruguay staat en met twee stappen ben je in Brazilië. (Bovendien koop je er een fles whiskey voor 5 euro). Het was alleen zo bloody hot op straat dat mijn slipper in de onderkant van mijn voetzool brandde, die was helemaal zwart. Op zijn typisch Zuid-Amerikaans hebben we vervolgens 6 uur gewacht op ons vervoer dat er vervolgens nog eens 6 uur over deed om een stuk van 2,5 uur te rijden. Nu ben ik vrij geduldig van aard, dus ging dit mij nog redelijk af.

De twee dagen daarna zouden we naar verschillende nationale parken gaan, maar vanwege de regen, viel dit letterlijk in het water. Aan het eind van de eerste middag hebben we nog wel gevist in een rivier, zoals jullie vast al raden: ik kon mijn geluk niet op. Dat we de volgende dag dankzij de regen weer niets konden doen en de planning was om pas in de loop van de avond terug te keren naar Karumbe was mij echter wel iets teveel van het goede. Ik kan goed wachten, maar als ik er dan klaar mee ben, dan ben ik er ook klaar mee. Gelukkig heb ik me hard kunnen maken en vertrokken we in het begin van de middag, met een busje volgeladen met 6 mensen, alle verhuisspullen van Ivan die met Jas gaat samenwonen, en hun hond die je net zo goed zou kunnen verwarren met een pony. Holderdebolder. Dit keer duurde de rit gelukkig inderdaad maar 2,5 uur en was ik blij om weer terug te zijn.

Naast alle specialiteiten uit de keuken zijn er twee dingen die mij heel erg opvallen in Uruguay. Het eerste kun je niet omheen als je in Uruguay bent en heet Mate. Het is een soort van houten bol, vergelijkbaar met een mok, die ze vullen met Yabe, een soort thee. Vervolgens doen ze er kokend water bij en een soort metalen rietje. De hele dag drinken ze dit. De eerste keer vond ik het niet erg lekker, behoorlijk bitter, maar aangezien het een gewoonte is om je mate te delen, heb ik ondertussen al aardig wat weggedronken moet ik zeggen dat ik het niet vies meer vind. Delen doen ze overigens met alles. Je drinkt hier je biertje niet voor jezelf, maar de fles gaat van mond naar mond, of als je mazzel hebt van glas naar glas. De glazen zijn er trouwens meestal ook niet voor iedereen, waardoor daarna vaak het glas alsnog van mond naar mond gaat. Bij de mate is het alleen wel een ongelooflijk dom gezicht om werkelijk waar overal mensen te zien lopen met een thermoskan onder hun arm en in hun hand een bolletje mate. In de supermarkt, op het strand, als ze de sportschool uitkomen, achter de kassa, in de keuken. Ik ben er ondertussen een beetje aan gewend, maar ik kan me er over blijven verbazen.

Het tweede is de liefde voor drugs. Als ik vertel dat ik uit Nederland kom verontschuldigen de meeste jongeren zich in de eerste plaats voor de slechte weed. Vervolgens maakt de schaamte plaats voor trots omdat sinds vorig jaar soft drugs gelegaliseerd zijn. Bijna overal zie je dan ook weedplantjes in de tuin staan, ruik je marihuana als je over straat loopt en wordt er openlijk gesproken over de liefde voor drugs. Hard drugs zijn iets minder legaal maar ook daarmee zijn ze niet al te zuinig. Afgelopen weekend kwam ik een naamgenoot tegen die mij kon vertellen waar de WC´s waren. Het eindigde ermee dat ik op de uitkijk stond terwijl hij een of meerdere lijntjes stond te snuiven en we als codewoord Feyenoord hadden afgesproken. Het zijn van die momenten waarop je jezelf afvraagt: hoe ben ik hier nu weer beland? Nu klinkt dit misschien allemaal een beetje illegaal, maar ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld als in Uruguay. Er is geen spoor van aggresiviteit of spanning op straat te voelen en iedereen groet elkaar, ook ´s avonds op straat.

Goed dat is wel weer even genoeg. Op deze Sinterklaasdag zou ik natuurlijk af kunnen sluiten met een briljante rijmzin, maar dat zit er vrees ik niet.

Saludos,
Chris