Peru in 41 uur & Galapagos

Drie weken en een paar duizend kilometer van de laatste plek waar ik mijn laatste belevenissen op papier zette. Ondertussen in het ziekenhuis beland, in de jungle geweest, in 41 uur Peru doorkruist en ondertussen aan het werk op een hacienda op het paradijselijke Galapagos. Plannen veranderen continu, en hoewel Peru een van de redenen was voor mij om af te reizen naar Zuid-Amerika wil nu het geval dat ik Peru van mijn lijstje heb moeten schrappen om uitvoerig te bezoeken.

Met name vanwege het feit dat ikzelf ernstige darmproblemen in Bolivia heb opgelopen, waardoor ik dus een middag in het ziekenhuis belandde aan het infuus, en daarna Lu die ook ziek werd terwijl ik met haar aan het reizen was, zorgden voor vertraging. Uiteindelijk hebben we toch samen de Pampas tour gedaan in Bolivia. Samen met 4 Australiers en 2 Boliviaanse dames vertrokken we met een jeep vanuit Rurrenabaque, om vervolgens op een boot te stappen. Onderweg zagen we een tucan overvliegen, verschillende kaaimannen, werd onze boot geenterd door een kleine kolonie apen en vlogen ontelbaar veel verschillende vogels over, voor wij veilig aankwamen in onze lodge.

De volgende dag konden we zwemmen met roze dolfijnen, in dezelfde rivier waar ook piranha's en kaaimannen zwemmen. Zonder al teveel overmoed mij toch in het water gewaagd, wat een spannende en leuke ervaring opleverde. Terug in Rurrenabaque stapten we om 16:45 het kantoor van de vliegmaatschappij binnen om te kijken of ze nog vluchten hadden. Om 17:30 zaten we na veel gehaast, geren en het opjagen van taxichauffeurs al in het vliegtuig naar La Paz. Na 10 dagen samengereisd te hebben met Lu was het de dag erop tijd om afscheid te nemen. Het was erg fijn om samen te reizen met iemand die je al wat beter kent, maar ik kon niet ontkomen aan een bevrijd gevoel het moment dat ik haar op de bus zette. (zegge dat het mij deed denken aan een vergelijkbare ervaring die ik eens met pas meemaakte op Tasmanie.)

Goed, dat achter de rug en toen in 3 dagen tijd opweg naar Quito, Ecuador omdat ik vanaf daar naar de Galapagoseilanden zou vliegen. Dat betekende een nachtbus van La Paz naar Cusco, daar 5 uur wachten op mijn vliegtuig naar Lima. In Lima had ik weer 5 uur overstap tijd, dus ben ik nog snel naar het centrum gegaan om een paar historische gebouwen te bekijken. Vervolgens doorgevlogen naar Piura waar ik de laatste bus van de dag miste. De volgende ochtend met een bus de grens over naar Ecuador, wederom zo'n 10 uur in de bus, om daar na twee uur wachten weer met een nieuwe nachtbus door te reizen naar Quito van zo'n 12 uur. Je moet wat als backpacker om een beetje geld te besparen... Aan de andere kant zijn deze trips ook wel weer leerzaam. Ik merk hoe langer hoe meer dat ik me steeds minder aantrek van mijn medereizigers. Zo herinner ik mij nog dat in de eerste bus waarin ik stapte in Uruguay ik mij kapot ergerde aan mijn buurvrouw die geen moeite deed om geen gebruik te maken van mijn stoel. De laatste bus waar ik nu inzat had ik een dame als buurvrouw die haar zoontje mee had genomen waardoor ze waarschijnlijk dacht dat ze recht had op meer dan alleen haar stoel. Ik, niet geheel gelukkig met het vooruitzicht om 12 uur lang opgepropt te zitten, heb dit keer tot groot merkbaar ongenoegen van mijn buurvrouw dit keer toch heel duidelijk gemaakt dat mijn stoel mijn stoel was, en als ze zo graag wat extra ruimte wilde dan maar had moeten betalen voor twee stoelen.

Enfin. Galapagos. Halleluja.

Aankomend met het vliegtuig krijg je al een prachtig gezicht over de eilanden. En dan wordt het alleen maar beter. Met de taxi naar de hacienda waar ik samen met een aantal andere vrijwilligers in de ochtend werk. Met het romantische idee van mijn vrijwilligerswerk in Uruguay in mijn achterhoofd had ik mij tenslotte voor nieuw vrijwilligerswerk ingeschreven. Wat werkelijk waar te belachelijk voor woorden is als je er goed over nadenkt. Je betaalt een paar 100 dollar om te 'mogen' werken. Wat inhoudt dat we met een machete een veld ter grootte van een voetbalveld en met begroeiing ter hoogte van onze schouders, met een machete maaien. Ik kan niet aan de indruk ontkomen dat hier een paar mensen heel rijk worden zonder heel hard te hoeven werken met de arbeid die wij verrichten. Toe maar. De middagen maken alles weer goed wanneer we op paradijselijke stranden terechtkomen met zeehonden die geen greintje angst kennen en als het even kan gebruik willen maken van je handdoek. Met schildpadden die langs je heen zwemmen zonder dat je een snorkel op hoeft te hebben om ze te zien omdat het water zo ontzettend helder blauw is. On-ge-kend!

Voor het eerst in een maand ook weer uit geweest en dat is toch wel even andere koek dan in het vliegende paard of de bloopers. Met een paar biertjes achter de kiezen om de heupen toch een beetje mee te laten bewegen viel het nog niet mee om zonder met openvallende mond te kijken naar de mensen op de dansvloer. De nacht vorderde gestaag en de temperatuur steeg terwijl we wat stonden te dansen en te drinken. Op een gegeven moment heb ik denk ik wel een half uur lang alleen maar staan kijken langs de dansvloer hoe sommige koppels met elkaar stonden te dansen. Met mijn biertje in mijn hand stond ik nog te kijken, tot de mooiste dame uit de hele discotheek na een weergaloze dans met een local zich ineens omdraaide naar mij, me bij de handen pakte en de dansvloer op sleurde. Snugger genoeg om maar wat mee te bewegen heb ik voor het eerst van mijn leven echt gedanst. Het was geweldig. Goed, we hebben het al over Braziliaanse vrouwen gehad, maar ik heb mijn hart vergeven aan Argentinie.

De volgende dag op een wederom paradijselijk strand de resten van de lichte kater weggezwommen. Wat een leven. Afgelopen zondag hebben we nog met een groepje van de hacienda een snorkeltour gedaan naar Cerro Brujo, wederom een prachtig strand en Kickers Rock. Midden in de zee een gigantische rots. Het is wel geestig als je daar zwemt tussen de schildpadden en stingrays dat telkens wanneer er iets speciaals gesignaleerd wordt er 30 snorkelende mensen door het water heen en weer schieten om niets te hoeven missen. Persoonlijk gaf ik er de voorkeur aan om iets verder achter de grote groep te blijven snorkelen. Ik had al wat verschillende soorten haaien gezien, tot op een gegeven moment er een hele groep voorbij kwam. Ik probeerde ze te tellen maar dat was onmogelijk omdat ze heen en weer zwommen, maar het waren er tussen de 20 en de 30. Dat was echt kicken en ik betrapte me er zelf dan ook op dat ik hardop aan het lachen was. Niet heel lang vol te houden wanneer je snorkelt. Als klap op de vuurpijl ook nog meerdere hamerhaaien gezien die tussen de 4 en 6 meter groot waren. Niet slecht.

Vandaag de laatste ochtend van werk gehad, morgen ga ik waarschijnlijk met een paar vrijwilligers naar de eilanden Santa Cruz en Isabella voor ik donderdag weer terugvlieg naar het vasteland van Ecuador.

Het ga jullie goed!

ps. met dank aan Niek blijf ik overigens op de hoogte van Pec en de Eredivisie. Ik zal het toch wel wat jammer vinden voor mijzelf als ze deze lijn zo doortrekken tot de finale in mei...