Brasil

Tijd is een relatief begrip. In Nederland kan ik mij soms al verbazen over hoe de tijd werkt, maar tijdens het reizen is het helemaal wonderlijk. De eerste twee weken dat ik weg was, voelden als twee van de langste weken van mijn leven. Eenmaal voorbij dat punt lijkt de tijd te vliegen als ik al enig benul van tijd heb. Wel blijft het erg leuk om al jullie berichtjes te lezen en foto’s of filmpjes via de app te krijgen. Zondag heb ik zelfs nog een digitaal bliksembezoek gebracht aan het personeelsfeest van Coelenhage.

In de afgelopen twee weken heb ik een groot deel van Brazilie doorkruist en sta ik vandaag op het punt om mijn weg naar Paraguay te vervolgen. Na 2,5 week bij Karumbe voelde dat afscheid wel als een echt afscheid. Als je een paar weken zo intensief met elkaar werkt en leeft is het wel weer vreemd om in je eentje in de bus te stappen. Het was wel heel lief dat alle vrijwilligers ‘s ochtends vroeg op waren gestaan om mij uit te zwaaien. Ik bedacht me al dat ik op moest passen dat ik niet te snel verander in een softie van al dat afscheid nemen. Na een busrit van 9 uur kwam ik uiteindelijk aan in Porto Alegre in de regen. Regen en een tropische warmte. Helaas bleef die warmte niet buiten, maar wist deze ook door te dringen in de slaapkamer. Met het oog op het milieu en de centen besloot het hostel om ‘s nachts de airco af te sluiten. Stel je 8 zwetende mensen op 12 vierkante meter voor een nacht lang… Geen pretje.

Porto Alegre is een erg grote stad met veel geschiedenis, net wat voor mij dus. Alleen zijn alle musea en monumenten alleen voorzien van Portugese ondertiteling. Na twee nachten vond ik het dan ook wel genoeg en ben ik doorgereisd naar Florianopolis. Na een busrit van meer dan 10 uur kwam ik om 22:30 aan in het hostel, om vervolgens zonder te eten om 23:00 in het partybusje te stappen van het hostel. Nog geen uur later stond ik op een Braziliaanse reggeaparty in een dampende en warme tent in meerdere opzichten, in de ene hand een biertje en de andere hand een caipirinha. Ik heb slechtere avonden meegemaakt.

Florianopolis is het Walhalla voor surfende backpackers. Gezien het feit dat ik mijzelf wel als backpacker beschouw maar nog niet zo zeer als een surfende besloot ik dat daar maar eens verandering in moest komen. Vol goede moed ging ik ‘s ochtends samen met Tom en Uri uit Amsterdam naar het strand om surfles te krijgen van D. Zijn naam was ook ongeveer het enige wat hij in het Engels uit kon spreken wat er in resulteerde dat wij het water in gingen en bij de spaarzame golven een zetje kregen van D. waarna we zelf moesten proberen te staan. Gelukkig lukte dit ook wel enkele keren, en die keren gaven motivatie om de dag erna naar een ander strand te gaan.

Mole Plaia. Een geweldig mooi strand, met geweldig mooie golven. Niet gestoord door onze overmoed, en al helemaal niet door een onze bravoure die enigszins aangewakkerd werd door het aantrekkelijke surfmeisje dat ons aan onze surfboarden hielp liepen wij zo zelfverzekerd mogelijk met onze boards het strand op. Dat was ook het moment waarop we hadden moeten stoppen en de eer aan onszelf hadden moeten houden. Uiteraard kwam die gedachte niet serieus bij ons naar boven waarna we het water in stormden. Enorme golven en een enorme stroming waren er mede schuldig aan dat we er bij ons eerste poging niet in slaagden om ver genoeg het water in te komen om uberhaupt aan surfen te kunnen denken.

Nadat we de eerste keer weer naar de kust gingen omdat we veel te ver waren afgedreven moesten we met ons board onder de arm weer een paar honderd meter terug sjouwen tegen de wind in. De andere strandgangers deden hun best om ons niet recht in ons gezicht uit te lachen of schudden simpelweg met hun hoofd. Niet gedeerd door deze blijken van ongeloof in ons kunnen gingen wij dapper de oceaan weer te lijf. Wat er in resulteerde dat we vervolgens nog een uur lang zout water hebben gehapt, als een gek hebben gepeddeld maar nooit door de golven heen kwamen. De enige golf die ik deze dag te pakken had richting het strand was toen ik op mijn plank lag en vervolgens aanspoelde als een zeehond, uitgeteld en vermoeid in het zand.

Een illussie armer besloten we toch nog een surfles te nemen de dag erna, en dat was wel een verademing. Caeser, een Braziliaanse surfer die op Hawaii woont, nam ons mee naar een perfect strand om ons te leren surfen. Het feit dat hij goed Engels sprak zorgde er ook voor dat we nu snapten wat we aan het doen waren. Eindelijk een paar echte golven kunnen pakken en toch nog een positief gevoel aan de surfervaring overgehouden.

Hoewel ik in eerste instantie weer even moest wennen om weer in mijn eentje op pad te gaan is het hostelleven toch wel erg leuk. De ene avond zit je met 4 Fransen biertjes te drinken in een hostel, om vervolgens een dag later met een Braziliaans meisje pizza te eten en weer een dag later bij een BBQ van het hostel twee Nederlandse gasten te ontmoeten met wie ik vervolgens samen naar Iguazu ben afgereisd. Het is erg leuk om met hen samen te reizen want op deze manier heb je hele andere gesprekken dan met andere backpackers. Discussies over geschiedenis, vrouwen, politiek en muziek wisselen elkaar in rap tempo af. Helaas gaan zij helemaal een andere kant op dan ik, maar dat hoort allemaal bij het reizen.

Iguazu stond als één van de grote highlights op mijn trip naar Zuid-Amerika en dat is geheel terecht gebleken. De eerste dag hebben we vanaf de Braziliaanse kant de enorme watervallen bezichtigd om vervolgens op de tweede dag van de Argentijnse kant naar de watervallen te gaan. Erg indrukwekkend en mooi om te zien. Gigantische watervallen die maar blijven stromen. Ik kan er wel heel veel over vertellen maar de foto’s zullen meer zeggen dan wat ik kan omschrijven. Om dan vervolgens te bedenken dat het in het echt nog mooier is.

Voor nu heb ik wel heel veel zin om weer naar een Spaanstalig land te gaan. Gesteund door het feit dat ik in de hostels mensen uit Peru, Ecuador en Colombia goed kon volgen in hun Spaans, omdat hun Spaans dichterbij het Spaans ligt dat ik heb geleerd, en aan de andere kant het feit dat ik mij overal goed red met mijn Spaans, ben ik benieuwd hoe dat gaat in de landen waar ze ook bijna geen Engels spreken zoals in Paraguay.

Voor jullie wens ik allemaal fijne Kerstdagen, wat heel raar is om te zeggen hier, want ondanks het feit dat je hier af en toe een verdwaalde kerstman aan een boom of lantaarnpaal ziet hangen leeft het gevoel nog niet echt.

Feliz Navidad,
Chris

Oja, wat ze zeggen over Braziliaanse vrouwen is waar.